Onze Mening: Op straat

Ze keken wellicht al uit naar hun gouden handdruk aan het eind van hun carrière. Gevierd in de werkplaats, tussen de bussen, die ze altijd met zoveel trots hadden gemaakt.

En dat dat pensioen, na de plannen van de nieuwe regering, wat langer op zich zou laten wachten, dat hadden ze er wel bij genomen. Want bij Van Hool werd er niet gestaakt.

Niet alleen als het op de leeftijd van de medewerkers aankomt, was Van Hool een oud bedrijf. Ook op andere vlakken.

Ironie van het lot

En dat is dan de ironie van het lot.

Werd er afgelopen week nog massaal gestaakt, omdat de regering hervormingen doorvoert die - zo heet het dan - ons systeem moeten rechthouden, dan werd het management van Van Hool net verweten dat het te lang was blijven stilstaan.

Had Van Hool gered kunnen worden als er andere keuzes waren gemaakt? Als er sneller was ingegrepen toen het niet goed ging? ... Misschien.

Maar ook die veranderingen zouden gevolgen hebben gehad. Mogelijk had Van Hool nog bestaan en misschien hadden er zelfs nog altijd 2.400 mensen gewerkt. Maar niet noodzakelijk diezelfde 2.400 die vorig jaar hun job verloren bij het faillissement.

Veranderingen schuren. Ze doen soms mensen pijn.

Ook al zei iedereen achteraf dat ze het faillissement van ver hadden kunnen zien aankomen. Niemand vond het blijkbaar de moeite om aan de alarmbel te trekken.

Gewoon rustig verder doen, zoals we bezig zijn. De weg van de minste weerstand. Of veranderingen doorvoeren en lastige keuzes maken.

Als je het iets doet, komen mensen op straat. Als je niets doet, staan mensen op straat.

Het lijkt wel de pest of de cholera. Het is ook nooit goed.

Het goede nieuws is wel dat na een jaar al driekwart van de ontslagen medewerkers opnieuw werk heeft gevonden. En dat hoewel de economische barometer toch op onweer staat.

Laat het een levensles van een 50’er zijn: uiteindelijk komt alles toch nog goed.

De hoofdredactie