Onze Mening: De maskers vallen af

zat 2 okt 2021
De maskers vallen af. Letterlijk in elk geval toch. We mogen weer buitenkomen en winkels en cafés binnengaan zonder dat kapje voor onze neus. Geen excuus meer om die buurman voorbij te wandelen als je even snel boodschappen doet. En ook geen uitweg meer om niet meer naar het verhaal van de eksterogen van die verre achtertante te moeten luisteren.


En natuurlijk ook geen gênante situaties meer wanneer je als een gek naar iemand staat te zwaaien die je, bij nader inzien, van haar noch pluim kent. Al was het misschien voor sommigen een goeie poging om in het echt te swipen, in plaats van via Tinder.  

Als je het zo bekijkt, gaan we ze op den duur nog missen ook, die mondmaskers. Maar ik hoorde de afgelopen weken en maanden toch vooral geklaag. Waarom moest het hier nog wel en daar niet meer? Waar was de logica? Soms was die er inderdaad niet, maar was het gewoon om de zaken simpel te houden.

Degenen die ik nog het minst hoorde zeuren, waren onze kinderen en tieners. Terwijl zij net het meest die dingen moesten dragen. Acht uren aan een stuk, alsjeblieft. En of ze dat mooi hebben gedaan.

Elke keer weer wanneer ik ze ’s morgens naar school zag fietsen of ’s middags naar de bus zag stappen, verbaasde ik me erover hoe plichtsbewust ze die dingen ophielden. Zelfs dus voor en na schooltijd. Ja, de jeugd van tegenwoordig … ze zijn zo braaf mijnheer.

Klinkt misschien een beetje wrang, na wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurde, met al die messen.

Maar de maskers mogen weg, het carnaval zit er dus op. En wanneer we stilaan naar een nieuwe winter gaan, is dat misschien ook niets te vroeg.

 

Vrijheid

 

Nu moet ik wel toegeven dat ik nog altijd zo één van die maskertjes in mijn jas- of broekzak heb zitten. Neen, niet omdat ik zo braaf en plichtsgetrouw ben of een bangerik. Hoewel ik moet toegeven dat ik dat allemaal wel degelijk ben.

Maar niet dus om die redenen. Wel om de neuroot in mezelf te sussen. Dat mondmasker is gewoon deel van mijn basisuitrusting geworden wanneer ik de deur uitga. U herkent het misschien wel: sleutels, check! Portemonnee, check! Gsm, check! En het laatste jaar dus ook: mondmasker, check!

Benieuwd hoe lang het nog in mijn checklist blijft staan. Maar ik blijk niet de enige te zijn Er zijn wel meer mensen bij wie het intussen nu eenmaal een gewoonte is geworden om zoiets altijd bij de hand te hebben. Of omdat je zo nu en dan misschien wel eens denkt: zou het niet slimmer zijn om wat voorzichtig te zijn?

De vrijheid die we nu krijgen om ons mondmasker af te zetten, sluit niet de vrijheid uit om er toch nog één op te zetten.

Klinkt misschien een beetje tegendraads, maar wat dan met deze tegenstrijdigheid? In hun drang om vrij te zijn, verzetten ze zich enkele kilometers noordelijker, net over de grens, een pak harder tegen die mondmaskers.

Nu is het ook voor ons weer de normaalste zaak van de wereld, maar toen we enkele weken geleden een Nederlandse winkel of café binnengingen, voelde het toch maar vreemd aan. Al die mensen rondom ons zonder mondmasker.

En, hoewel de vaccinatiegraad er intussen ook wel vrij hoog is, klonk het protest ertegen toch veel heftiger dan bij ons. Ook dat, dikwijls onder het mom van vrijheid.

Maar al die vrijheid zorgde er wel voor dat de regels in cafés en restaurant in het Nederlandse Baarle-Nassau nu toch een pak strenger zijn dan bij hun Bourgondische buren van Hertog. Lang leve de vrijheid. En de paradox.

 

Spreekwoordelijk

 

De masker mogen dus letterlijk af. Hier en daar dreigen ook spreekwoordelijke maskers af te vallen. Of worden al even spreekwoordelijke messen in ruggen geplant in de politiek. Niet zo dodelijk als echte messen. Gelukkig. Maar wel even dodelijk voor de geloofwaardigheid van onze verkozenen.

Wat er in Willebroek precies aan de hand is, weten we natuurlijk niet. Is of was er echt een putsch op til? Waar rook is, is vuur. Niet waar? In spreekwoorden en gezegden zit soms veel waarheid.

Het kan natuurlijk ook het verhaal zijn van de storm en het glas water? Evenveel spreuken als er waarheden en hoofdrolspelers zijn in verhalen als deze.
Of er uiteindelijk effectief messen in de rug worden gestoken of niet. Littekens zullen er sowieso overblijven.

De redenering achter de plannen van Bart Somers en zijn collega’s in de Vlaamse regering is natuurlijk logisch. Liever een nieuw gemeentebestuur als de huidige coalitie niet werkt, of erger nog, elkaar tegenwerkt.

En het klopt natuurlijk dat er om de zes jaar, zo rond deze tijd van het jaar, het moment van de eerste vallende bladeren en vooral ook van de gemeenteraadsverkiezingen, al eens rare dingen durven gebeuren.

Soms loopt de grootste partij in de buitenspelval, zoals in Bonheiden, Bornem of Herselt. En de grootste partij durft zelfs al eens de burgemeesterssjerp uit handen geven, zoals in Herentals. Of de besprekingen kunnen lang aanslepen zoals in Heist-op-den-Berg. Maar op 1 januari is er altijd al een nieuw bestuur geweest, in elke gemeente.

Want meestal zijn het dus toch vooral krokodillentranen die worden geplengd op zo’n verkiezingsavond. En zijn de woede en teleurstelling van de verliezers veeleer het gevolg van een slechte uitslag dan van achterbakse spelletjes.

Die spelletjes die hoeven nu dus niet beperkt te blijven van oktober tot eind december, één keer om de zes jaar. Maar ze kunnen nu dus gewoon die volle zes jaar doorgaan.

Hoewel, ook op dat vlak zal de soep wel niet zo heet gegeten worden als ze wordt opgediend. Om het maar met een spreekwoord te zeggen.

 

De hoofdredactie