Onze Mening: Hart of hard

zat 6 mei

Soms heb je van die momenten dat het goede en het slechte samenkomen.

Het sportveld is daarvan het mooiste voorbeeld. En vooral dan het voetbalveld, of de ‘sjotplein’ zoals ze bij ons zeggen.

Je gaat het onmiddellijk herkennen als ik een voorbeeld geef.

Ik ken zo van die mensen die de vriendelijkheid en aardigheid in persoon zijn. Doen nooit een vlieg kwaad en hebben altijd met iedereen het beste voor.

Maar zet ze op een groene grasmat, laat een bal rollen tussen 21 andere spelers en ze veranderen helemaal. Het worden plots hooligans voor wie fair-play een zeer vaag begrip is uit een ver verleden. Of beter nog: uit een ander melkwegstelsel.

We gaan hier geen namen noemen. Maar de mensen die ooit met mij een matchke hebben gespeeld, kunnen zich direct een persoon voor de geest halen die aan de beschrijving hier voldoet.

Maar voetbal dus, bij uitstek een sport waar opperste euforie en diepste ontgoocheling samenkomen. Met soms momenten ook van een zeldzame mooiheid, of in elk geval toch voor wie van het spelletje houdt, en geregeld ook wansmakelijke taferelen, zowel binnen als buiten de lijnen.

En zo draaide die ene wedstrijd waar alle spelers, supporters en sympathisanten van KV Mechelen zo hoopvol naar hadden uitgekeken, om deze voetbalcampagne in schoonheid af te sluiten, om niet te zeggen te redden, toch weer uit op een ontgoocheling. Iets te veel naar het beeld van het seizoen zelf misschien.

Volgend jaar een nieuwe kans, zullen we dan maar zeggen. Hoewel elke voetbalfan weet dat een beker even snel te winnen als te verliezen valt.

Special Olympics

En tegelijk hebben ze op hetzelfde moment daar aan de Dijle toch al weer een sportief hoogtepunt om naar uit te kijken.

Want over goed anderhalve week beginnen in Mechelen de Special Olympics. En daar willen ze in Mechelen de warmste Spelen ooit van maken.

En neen, dan hebben ze het uiteraard niet over de Olympische vlam die er afgelopen week werd aangestoken. Al is het natuurlijk wel een mooi symbool.

Op zo’n Special Olympics komen alle emoties nog zoveel keer harder, intenser binnen. Een overwinning op die Olympics is niet alleen een sportieve prestatie. Maar ook een zege op het leven.

En wat koesteren al die atleten die mooie momenten. En terecht.

Als je ooit sport, en de Olympische gedachte, in al zijn puurheid wil zien. Ga dan zeker in het Hemelvaartweekend even een kijkje nemen in Mechelen. Ze verdienen het die duizenden sporters.

Ze verdienen onze aandacht.

Tranen

Of beter gezegd. Die aandacht zijn we hen verplicht. Met heel ons hart.

En neen, dan heb ik het nu niet meer over het feit of we nu wel of niet in die tribune gaan zitten supporteren. En dan heb ik het ook niet alleen meer over die Special Olympiërs.

Maar wel over al die mensen die met een beperking door het leven moeten gaan.

Aan hen allemaal zijn we verplicht dat we aan hen denken. Achter hen staan. En ervoor zorgen dat zij niets tekortkomen.

En dan komen hartverwarmende momenten en hartverscheurende verhalen weer dikwijls samen. Iets te dikwijls.

Het leven kan soms hard zijn. Maar we kunnen ook allemaal ons hart tonen.

Neem nu het verhaal van Tibe uit Heist-op-den-Berg. Hoe schoon is het niet dat mama en papa al onmiddellijk iemand vinden die Tibe elke dag mee naar Hasselt wil nemen, waardoor de jongen van amper 6 geen uren op de bus moet zitten.

Maar aan de andere kant is het toch godgeklaagd dat Tibe en zijn ouders moeten afhangen van zo’n vriendelijke mens om het dagelijks leven een beetje alledaags te houden.

Hoe dikwijls moeten we dit soort verhalen nog horen? Want het is natuurlijk geen alleenstaand geval.

Zijn we het deze mensen, die het al niet makkelijk hebben, niet verplicht dat we net dat ietsje meer doen voor hen? De rijkdom van een land lees je pas af aan de manier waarop het voor zijn zwaksten zorgt.

En dan moeten we soms toch vaststellen: arm Vlaanderen.

Of misschien kunnen we toch een rijk Vlaanderen zijn. En kan er hier misschien wel een subsidie af. Of daar een toelage. Geld dat we beter kunnen inzetten voor iets anders. Bijvoorbeeld voor onderwijs en zorg voor alle Tibes.

En zolang dat ons niet lukt. Laten we er dan voor mekaar zijn. Door bijvoorbeeld de Tibe in onze buurt zo af en toe een lift te geven.

Of we kunnen dus gewoon ook allemaal voor hen supporteren, bijvoorbeeld over anderhalve week op de Special Olympics.

Ik garandeer je nu al tranen. Tranen van vreugde. Tranen van verdriet. Dat ook. Maar vooral veel tranen van ontroering.

De hoofdredactie