Onze Mening: War on Traffic

vrij 26 Jan
editofebu2024.jpg
We zitten bijna tegen de deadline op de redactie. Er is de normale spanning die er altijd hangt net voor de opnames. Niets abnormaals, gewoon iedereen op scherp. En dan gaat de telefoon.

“Er is een ongeval gebeurd in Hoogstraten. 

- En, is het ernstig?  

Ik vrees het wel. Er is een tentje gevraagd. 

- Oei, ‘t is niet waar.” 

 

De jonge stagiaire staat erbij en kijkt ernaar met een lichtjes verbaasde blik en vragende – of zijn het twijfelende – ogen. Bedoelen ze wat ik denk dat ze bedoelen?  

Ja, hier is net een jongetje van amper 11 gestorven. Nog een heel leven had hij voor zich. Had hij voor zich moeten hebben.

Op dit moment staat het leven van een hele familie stil. Het ergste wat ouders, zussen, broers, oma’s, opa’s, vriendjes en vriendinnetjes... kan overkomen, is zojuist gebeurd. Misschien weten ze het zelf nu nog niet. Valt dadelijk de hemel op hun hoofd, wanneer agenten voor hun deur staan.  

Nog geen twaalf uur later, minder dan een dag dus. Opnieuw datzelfde gesprek. Maar nu gaat het over Willebroek.  

We hebben dit gesprek al iets te dikwijls gehad. Misschien wel honderd, of neen duizend keer. Letterlijk. En ik vrees dat het daar zelfs niet bij ophoudt. 

Want elke dag valt er op onze Belgische wegen minstens één dode in het verkeer. 540 om precies te zijn in 2022.  

Even ter vergelijking. De ergste ramp in de luchtvaartgeschiedenis is de botsing van 2 Boeings op het vliegveld van Tenerife. Dodentol: 583 levens. 

Op onze wegen voltrekt zich dus elk jaar zo’n vliegramp.  

Maar terwijl een vliegramp van die omvang wereldnieuws is, van New York tot Hum (kleinste stadje ter wereld), passeren al die verkeersslachtoffers bijna geruisloos. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  

Maar dat is het natuurlijk niet.  

 

Oorzaak

 

We waarschuwen onze kinderen zo vaak. Voor alles en nog wat. Voor het ondenkbare. We willen hen zo graag beschermen. Maar we slagen er niet in.  

Het tragische is dat alle ingrediënten voor zo’n tragische ongevallen al langer gekend zijn. Dodehoekongeval. Hoe cynisch treffend kan een woord zijn. 

Hoogstraten stelde niet voor niets onlangs een actieplan op na alweer een dodelijk verkeersslachtoffer in de stad.  

Of erger nog, in Willebroek viel minder dan een jaar geleden op bijna exact dezelfde plek ook al een dode in het verkeer.  

Voor alle duidelijkheid. Er is niet altijd een éénduidige oorzaak, met een duidelijke schuldige. Niemand wil dit meemaken. Dikwijls gaat het om een samenloop van omstandigheden.  

 

Gevolg

 

En dus ligt een pasklare oplossing niet voor de hand.  

Moeten de regels nog strenger? De boetes nog hoger? Moeten er extra maatregelen komen zoals een verbod op hoofdtelefoons in het verkeer? Een verplichte helm op de fiets? Moeten de vrachtwagens nog meer technische hulpmiddelen krijgen? Moet er nog meer worden geïnvesteerd in veiligere wegen? ... 

Wellicht moet het een verhaal van en-en-en... zijn. 

Het klopt dat er de afgelopen jaren al heel wat gebeurde. Maar het blijft nog altijd niet voldoende. We kunnen zo’n cijfers niet blijven aanvaarden, de schouders ophalen en het weer laten gebeuren.  

En intussen schaffen we bussen af. Gevolg: we dwingen schoolgaande jongeren de fiets op. Die moeten dan dikwijls langs drukke gewestwegen over het beruchte moordstrookje.  

Dit is niet langer schuldig verzuim. Maar veel erger.  

Wanneer in de luchtvaart een ramp gebeurt, worden noodprocedures tegen het licht gehouden. Blijven vliegtuigen aan de grond. En worden er altijd nieuwe en betere plannen uitgetekend om de kans op nieuwe gelijkaardige ongevallen zo klein mogelijk te maken. 

Waarom laten we zoveel doden dan passeren op de weg?  

Of nog een vergelijking. In Vlaanderen rapporteerde de druglijn 598 overlijdens als gevolg van het gebruik van illegale drugs. Dat zijn er maar een beetje meer dan in het verkeer? Ja, maar het gaat dan niet over 1 jaar. Wel over cijfers gespreid over 10 jaar!  

Toch trekken politici graag ten strijde met hun ‘War on Drugs’. Want in de drugsoorlog vielen er al enkele onschuldige slachtoffers.  

Op de weg valt elke dag minstens één onschuldig slachtoffer. Is het dan eens geen tijd voor een ‘War on Traffic’?  

 

De hoofdredactie