Onze Mening: De weg kwijt

zat 2 Jul 2022

Vroeger, was alles beter. Of in elk geval toch eenvoudiger.

Vroeger, dat is toen de dieren nog spraken. Toen koning Filip nog gewoon prins was en het hele land zich afvroeg wie onze koningin zou worden. Toen de Tour de France nog gewoon in Frankrijk werd gereden. Toen je nog schuine moppen op café kon maken. Toen je vakantiefoto’s niet Instagram-proof moesten zijn maar nog gewoon bij de fotograaf werden afgedrukt.

Vroeger, dat is zo vlak voor corona dus. En toen kwam inderdaad corona.

En toen begon iedereen zich zorgen te maken. In de eerste plaats natuurlijk over de eigen gezondheid. En over wat nog wel en niet mocht uiteraard ook.

Maar ook wat dat wel niet met de mensen zou doen. Onderling dan. Psychologen, sociologen en nog wel wat andere ‘-logen’ voorspelden drama’s en vreesden voor levens.

Dat bleek best nog wel mee te vallen. Alsof iedereen er dan toch wel een beetje vrede mee had dat het allemaal plots wat minder was. Alsof de hectiek plaats had gemaakt voor rust.

Zou dat dan de verklaring zijn? Want het lijkt wel dat de spanningen die toen werden verwacht of voorspeld, nu pas naar boven komen. Opgekropte frustraties die nu pas ontploffen.

Of is er domweg geen verklaring voor dat in amper één week tijd verschillende mensen die elkaar ooit graag moeten hebben gezien, nu het leven van hun ex verwoestten.

We zagen het in Merksplas. En enkele dagen later in Herselt. En tussendoor nog op verschillende andere plaatsen.

Moeten we gewoon genoegen nemen met toeval? Een macabere speling van het noodlot. Iets te veel mensen op exact hetzelfde moment even de weg kwijt.

Toeval bestaat (niet)

Toeval alleen zal het wel niet zijn. Toch zeker niet in het geval van Merksplas. Daar gingen blijkbaar al eerder alarmsignalen af. Lijkt het, achteraf bekeken, veeleer ‘an accident waiting to happen’.

Pek en veren voor het gerecht. En vooral dan voor de onderzoeksrechter die niet krachtdadiger maatregelen nam.

Alleen is dat, zoals gezegd, achteraf bekeken.

Achteraf gaan we op zoek naar antwoorden. Naar de reden waarom het af en toe zo verschrikkelijk fout loopt.

Niks mis met lessen trekken uit het verleden. Integendeel. Alleen is het leven niet meer zo eenvoudig als vroeger. En laat ons eerlijk zijn: ook vroeger was niet alles perfect. Alleen stelden we er ons toen precies toch altijd een beetje minder vragen bij.

We mogen onszelf dan ook niet de illusie aanpraten dat er altijd een rechte lijn loopt van oorzaak naar gevolg. Niet alles gaan we altijd simpel kunnen verklaren. En al helemaal niet kunnen oplossen. Hoe diep we ook graven.

Nooit gaan we het noodlot helemaal buitenspel kunnen zetten.

Laat dat een les zijn voor de perfectionisten onder ons. Perfectie bestaat niet in onze wereld. Maar het mag ook geen uitvlucht zijn voor de relativisten om niets te doen. Want ja, af en toe kunnen we misschien toch een steentje verleggen.

En dan moet ik denken aan de mooie getuigenis van Myriam. We zochten haar afgelopen week op, een half jaar na de gasexplosie in Turnhout.

Myriam was één van de bewoonsters die onder het puin van haar eigen appartement bedolven werd. Ze beseft dat ze enorm veel geluk heeft gehad dat ze al na amper vijf minuten gered kon worden. Toch liep ze zware verwondingen op en volgde een stevige revalidatie.

Maar ze wil niet blijven stilstaan bij wat haar overkomen is. Als ze de plek waar vroeger ooit haar woning was, nu niet meer bezoekt, is dat niet omdat het te veel slechte herinneringen oproept. Als een onverwerkt trauma. Maar dan is het net omdat die plek haar niets meer te vertellen heeft.

Voor Myriam telt de toekomst en de weg die voor haar ligt.

Hou het veilig

Vroeger, dat is ook toen we nog geen ingeblikte stem in onze auto hadden die ons de weg wees. Dat is de tijd dat je nog een kaart op je schoot had liggen. Of voor diegenen die wat vaker de weg opgingen, de ‘De Rouck’. Voor de wat jongeren: een rood boek, met al die kaarten in, die nu op dat schermpje in de auto verschijnen.

Dat was dus nog de tijd dat we onszelf nog de tijd gaven om verloren te rijden. Zelfs, en zeker tijdens de vakantie.

Wel, zo’n vakantie wens ik u. Een vakantie waarin je echt alle zorgen en stress achterwege kan laten. Dat je jezelf even rust gunt en ermee kan leven dat niet alles even perfect is. Dat de dingen soms gewoon zijn zoals ze zijn. En dat dat niet altijd erg hoeft te zijn.

En dan mag u gerust die gps in de auto gebruiken. Wie ben ik om daarover te oordelen? Maakt mij niet uit hoe u op uw vakantiebestemming komt. Als we mekaar maar veilig en gezond terugzien na dat welverdiende verlof.

Tot de volgende … en geniet van de zomer !

De hoofdredactie