Onze Mening: Wat hebben we geleerd?

zat 1 Jul

Tenzij u de voorbije dagen op Mars heb verbleven of Facebook heb afgezworen, kan het u niet ontgaan zijn. Het schooljaar zit er weer op. De diploma’s en A-attesten zijn uitgedeeld.

Want zo lijkt het natuurlijk wel. Zoals er bij Sinterklaas nooit stoute kindjes zijn, zijn er aan het eind van het schooljaar ook nooit ‘gebuisde’ kinderen.

En ik moet toegeven dat ik me er zelf ook schuldig aan heb gemaakt. Oh ja, ook ik deelde gretig het filmpje waarin die toch wel gekke afstudeerhoedjes met tassel, dat kwastje, in het rondvlogen.

Want het is natuurlijk wel wat, zo afstuderen. De “oef, we hebben het gehad” is niet alleen hoorbaar, maar zelfs voelbaar bij die jongelui die afzwaaien.

Wat hebben ze naar dat moment uitgekeken. En wat hebben ze het verdiend om dit uitgebreid te vieren.

Spijtig genoeg is zo’n einde schooljaar niet voor iedereen een feest.

Aan hen voor wie het deze keer wat moeilijker ging, zou ik vooral zeggen: geef niet op. Zie het niet als een mislukking. Als een verloren jaar.

Maar als een kans om volgend jaar nieuwe mensen te leren kennen. Of om nieuwe dingen te ontdekken die nog beter aansluiten bij jouw talenten.

Ook deze hobbel op je parcours brengt je weer ergens waar het de moeite is.

Lessen trekken

Dat is wat we onze jongeren leren: dat ze lessen moeten trekken uit wat ze meemaken. Toch gek dan dat wij, volwassenen, niet altijd lessen trekken uit wat er is gebeurd.

Want zo begon ik deze keer in eerste instantie eigenlijk vlijtig te schrijven over het verschrikkelijke drama in Sint-Amands. Een brand waarbij twee onschuldige kinderen omkwamen.

Bleek die brand het werk van een ex die de scheiding met de moeder van zijn kinderen niet kon verkroppen. Een verhaal dat we iets te veel tegenkomen.

En dus begon ik me af te vragen hoe het toch kan dat we allemaal die signalen niet oppikken. Dat er telkens weer verhalen opduiken die erop wijzen dat het niet zomaar uit de lucht komt vallen.

Misschien hadden we wat alerter moeten zijn. Niet ervan uitgaan dat het ergste toch niet zou gebeuren.

Terwijl het dus iets te dikwijls wel gebeurt. En we onszelf weer al die vragen beginnen te stellen. Hoe het toch kan dat we allemaal die signalen…

En toen ik dat dus allemaal begon te tikken, viel me te binnen dat ik dit precies al eens eerder had geschreven.

Inderdaad, exact een jaar geleden was ik precies hetzelfde aan het schrijven. Toen was het een jongen van 19 die het leven liet bij een gijzelingsdrama in Merksplas. Een ex die de breuk met zijn vrouw niet kon verkroppen.

Komt wel heel bekend voor. Niet?

En dan vraag je je toch echt af: wanneer gaan we hier de juiste lessen uit trekken? Hoe dikwijls moeten we dit soort verhalen nog horen?

Dure eden

Elke keer weer worden er dan weer duren eden gezworen. Dat er een actieplan komt, een werkgroep, een onderzoekscommissie, een wetsvoorstel…

Niet dat we alles altijd kunnen oplossen of voorkomen. Maar af en toe een lesje trekken, moet toch kunnen, denk je dan.

Iets te veel blijft het bij mooi – nu ja, mooi – toneel. Schaduwboksen. Als een soort Mexicaanse catch. Veel show, weinig echte actie.

Want nu hebben we het over gezinsdrama’s. Maar hetzelfde geldt voor busvervoer voor kinderen die naar een aangepaste school moeten. Eerst moeten verhalen opduiken over kinderen die urenlang op de bus zitten voor er wat gebeurt. En als het dan dit jaar is opgelost, wat dan met volgend jaar?

En hetzelfde geldt voor de lange wachtlijsten voor kinderopvang of betaalbare woningen, voorhistorische situaties in onze gevangenissen waarbij de stoppen doorslaan bij geïnterneerden, vluchtelingen die op straat moeten slapen, personeelstekorten in de zorg en het onderwijs, …

Elke keer weer moeten er schrijnende verhalen opduiken. Wordt er veel theater gemaakt. Wordt het weer voor even opgelost. En daarna kunnen we weer hetzelfde riedeltje herhalen.

Pas op, denk nu niet dat degenen die het hardst roepen, daarom gelijk hebben en alles in een handomdraai kunnen veranderen. Laat staan verbeteren.

Zo realistisch moeten we ook wel zijn. Die les moeten we ook wel trekken. Maar laten we wel wezen. Het mag soms toch een beetje meer zijn. Een beetje meer beleid, een beetje minder politiek.

Maar goed, wie ben ik om te oordelen? Daarvoor hebben we onze eigen examencommissie of klassenraad.

En dat bent u. Volgend jaar. Dan beslist u wie zijn diploma of A-attest verdient.

De hoofdredactie